"Geçtiğimiz yollarda kaybettiklerimizin bize en büyük kötülüğü,kendilerini tekrar tekrar hatırlatmalarıdır.Birkere kaybetmekle kurtulamadığımız şeylerdir.Yoklukları hayatımızdaki varlıkları haline gelir. Hep, ama hep ...hatırlarız.Ne biçim kaybetmektir bu?"
Ne güzel bi sözdür bu...
Ne kadar da bana uyar...
Tam "bitti" derken hayatıma yeniden giren biri...
Eskisi kadar değer vermiyorum derken hissetirilen samimiyet...
Bir gülümsemesiyle dünyalar senin olmuşcasına mutlu olabilmek...
Olumlu birşey söylediğinde sabaha kadar uyuyamamak ve uyandığında yüzünde aptal bir sırıtma olması...
"Birşey" var...
Bilmiyorum adı ne bunun, ama beni "o"na çeken birşey var !
Bi insan kaç kere yenilir kendine?
Kaç kere yemin bozar?
Kaç kere aşık olur aynı adama?
Hem böylesine tersken birbirine...
Yine kaybettim ben bu iddiayı..
Yine kendimle başbaşa kalamadım..
Tekrardan çıkardım en kuytu köşelerden seni...
Bu sefer son olsun n'olur !
Bu sefer gitme..
Gideceksen de çok yakma canımı...
Çünkü...
Seni...
...
Son birşey; biliyorum oradasın ya da oradasınız beni ondan daha çok hak edenler..
Üzgünüm...
Onu sevmekten alamıyorum kendimi.
Sizin gibiyim bende...
"Olmayan bir sevgiliyi inatla beklemek; utandırmaktır aşkı !"